Με φόντο τα συμφέροντα του κεφαλαίου η αντιπαράθεση Τσίπρα – Στουρνάρα

Η συζήτηση στη Βουλή για το λεγόμενο «λάθος» στον πολλαπλασιαστή ύφεσης εξελίχθηκε σε μια αντιπαράθεση Κυβέρνησης – ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι πιο ικανός διαχειριστής των συμφερόντων του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού μονόδρομου, που σε κάθε του εκδοχή, είναι αντιλαϊκός, βάρβαρος και εχθρικός για τα λαϊκά συμφέροντα.

Η ουσία της αντιπαράθεσης αφορούσε ποιο μείγμα διαχείρισης είναι καλύτερο για να εξυπηρετήσει βασικούς στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, όπως είναι η ανταγωνιστικότητα και η δημοσιονομική προσαρμογή, τους οποίους βέβαια προσπαθούν, τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, να τα παρουσιάσουν ως εθνικά, ως συμφέροντα όλης της κοινωνίας.

Χαρακτηριστικά τα παρακάτω σημεία των τοποθετήσεων.
Τσίπρας: Λέτε ότι δεν έχουμε προτάσεις. Σας ρωτώ. Γιατί δε διεκδικείτε κούρεμα του χρέους; Γιατί δε λέτε αναδιάρθρωση του χρέους; Το λέει το ΔΝΤ. Γιατί δε διεκδικείτε με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμάς, γιατί δε διεκδικείτε ευρωπαϊκή λύση, να πάμε σε λύση ευρωπαϊκή, γιατί παραδίδεστε στη στρατηγική της κυρίας Μέρκελ, που δεν είναι προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων, προς όφελος της κοινωνίας.
Για την ανταγωνιστικότητα. Όσο και να πέσουν οι μισθοί στη χώρα μας , η ανταγωνιστικότητα δε θα αυξηθεί, διότι δυστυχώς για όλους μας, η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς, έχουμε άνοδο του κόστους του χρήματος, του ενεργειακού κόστους, του κόστους παραγωγής.
Στουρνάρας: Κούρεμα έγινε, δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε, κούρεμα έγινε, 40 δις, αναίμακτο. Με τη δική μας διαπραγμάτευση στην απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής του Δεκέμβρη προβλέφθηκε, ότι όταν η Ελλάδα αποκτήσει πρωτογενές πλεόνασμα, θα έχουμε και περαιτέρω κούρεμα.
Η οικονομία δείχνει σαφή δείγματα βελτίωσης. Χθες μίλησα με τα στελέχη των 80 μεγαλύτερων εταιρειών και είναι αισιόδοξα για την πορεία της οικονομίας.

Ποιες είναι οι μεγάλες αγωνίες και των δύο;

Πρώτο ζήτημα, το κούρεμα, το οποίο ο μεν ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να είναι μεγαλύτερο, ο δε Στουρνάρας του απαντά ότι ήδη έχει γίνει και θα γίνει και άλλο, αν η Ελλάδα αποκτήσει πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή αν εφαρμοστούν όλα τα μέτρα σφαγιασμού του λαού. Και οι δύο κρύβουν ότι κάθε κούρεμα του χρέους φέρνει νέα βάρβαρα μέτρα γιατί οι δανειστές, οι κεφαλαιοκράτες που ζημιώνονται από μια τέτοια διαδικασία, διεκδικούν να τους επιστραφεί μέρος των «κουρεμένων». Για αυτό άλλωστε και η αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ (τη θέση του οποίου υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ) και ΕΕ για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν αφορά τα συμφέροντα του λαού, αλλά τον επιμερισμό της ζημιάς μεταξύ των δανειστών, χωρών και τμημάτων του κεφαλαίου.

Δεύτερο ζήτημα, η ανταγωνιστικότητα, στο όνομα της οποίας, ως γνωστόν, όλα τα προηγούμενα χρόνια (και σήμερα ακόμη περισσότερο) έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Την ανταγωνιστικότητα υπερασπίζονται και ο κ. Στουρνάρας και ο κ. Τσίπρας. Ο μεν Στουρνάρας μιλάει για τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας και την αισιοδοξία των επιχειρηματικών ομίλων (και πώς να μην είναι με τους φτηνούς εργαζόμενους που τους εξασφαλίζουν), ο δε Τσίπρας υπερασπίζεται την ανταγωνιστικότητα λέγοντας ότι αυτή δεν αυξάνεται με τη μείωση των μισθών. Αλήθεια; Τότε γιατί τη ζητούν μανιωδώς οι καπιταλιστές και προσπαθούν να την επιβάλουν με κάθε τρόπο στους χώρους δουλειάς; Γιατί τη νομοθετεί με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση και η ΕΕ;

Πέρα όμως από την κοροϊδία ότι μπορεί η ανταγωνιστικότητα να αυξάνεται, χωρίς να θίγονται οι μισθοί, ο Τσίπρας πάει και παραπέρα. Μιλάει για υψηλό κόστος χρήματος, ενεργειακό κόστος, κόστος παραγωγής που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα. Μάλιστα. Και πώς μειώνεται αυτό το κόστος; Το κόστος του χρήματος μειώνεται αν δοθούν κίνητρα, φοροαπαλλαγές και ζεστό χρήμα στους καπιταλιστές. Σε αυτούς λοιπόν θα πάει το ποσό που θα εξοικονομηθεί από πιθανό νέο κούρεμα του χρέους, που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο και θα πληρώσει ο λαός, ενώ το κόστος το ενεργειακό θα μειωθεί με ακόμη πιο φτηνό ρεύμα, φτηνά καύσιμα κ.ά. για τους βιομηχάνους και εφοπλιστές, τη στιγμή που ο λαός τα πληρώνει πανάκριβα.

Το συμπέρασμα. Και η μια και η άλλη εκδοχή διαχείρισης έχει ένα στόχο, τη στήριξη των συμφερόντων του κεφαλαίου και όχι του λαού. Τα δικά του συμφέροντα είναι στην αντίπερα όχθη. Είναι στην οργάνωση της πάλης για να μην πληρώσει την κρίση, τα ελλείμματα, τα κουρέματα. Για να διαγραφεί μονομερώς το χρέος. Είναι στη λαϊκή συμμαχία για να γκρεμιστεί αυτός ο δρόμος ανάπτυξης και να εκφρασθούν στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας.

Πηγή: 902.gr