Μέρες ταξικής αναμέτρησης

Οι φόροι, είτε επιβάλλονται σαν ξεχωριστοί (άλλος για τον αέρα που αναπνέεις, άλλος για το νερό που πίνεις κι άλλος για την τροφή σου) είτε σαν ένας ενιαίος που ενσωματώνει τους προηγούμενους, επειδή επιβάλλονται στα πλαίσια μιας πολιτικής που αρπάζει από τους πολλούς που με ιδρώτα βγάζουν το ψωμί τους για να ενισχύσει τους λίγους, το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην προκειμένη περίπτωση, είναι αντιλαϊκοί. Δεν υπάρχει φιλολαϊκός φόρος. Ορθώς αντιμετωπίζονται από το λαό με τη μόνη λέξη που ιστορικά επιβίωσε για τέτοιες καταστάσεις: Χαράτσια.

Οπως κι αν τα βαφτίσεις τα χαράτσια, χαράτσια είναι. Και σαν τέτοια δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτά από τα λαϊκά στρώματα. Κάθε πολιτική κρινόταν και θα κρίνεται από την απάντηση στο ερώτημα: Ποια τάξη κερδίζει, ποια τάξη χάνει από την εφαρμογή της. Χίλιες λεκτικές κωλοτούμπες να κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση, στο τέλος καθένας ξέρει τι πληρώνει και πού πάει αυτό που πληρώνει.
Η δήθεν οργή του κ. Στουρνάρα γιατί, όπως είπε, διαδίδονται φήμες για νέο χαράτσι ενώ η κυβέρνηση απλά ενοποιεί υπάρχοντες φόρους δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση αρπάζει απ' αυτούς που δεν έχουν για να ενισχύσει αυτούς που υπάρχουν χάρη στην αρπαγή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Τελεία.

***

Μια άμεση σύγκριση κειμένων από τον αστικό Τύπο με κείμενα από τον «Ριζοσπάστη» έχει να δώσει πολλά. Για την ταξική διαφορά που παράγει διαφορετικό πολιτισμό και εν τέλει διαφορετική πορεία μέσα στη ζωή.
Ο «Ριζοσπάστης» επιλέγει να προβάλει το παράδειγμα των εργατών της «Ελίτ» που πορεύονται με βάση την ταξική τους συνείδηση.
Ο αστικός Τύπος επιλέγει να προβάλει άρθρα που λένε στους εργάτες ότι τα ταξικά συνδικάτα δεν είναι τίποτα άλλο από συμμορίες. Η αστική τάξη προβάλλοντας τον δικό της πολιτισμό της «νόμιμης» κλοπής του πλούτου που παράγουν οι πολλοί, οι εργάτες, επιδιώκει να παραμείνει αυτός κυρίαρχος.
Το πού θα γείρει η παλάντζα εξαρτάται τελικά από τη συγκέντρωση των δυνάμεων που παλεύουν για την ανατροπή.
Σ' αυτό ακριβώς παίζεται το παιχνίδι των συμμαχιών.
Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, για να εξασφαλίσει συμμαχίες καταφεύγει στο παραμύθι για τους «ανοιχτούς δρόμους», που όμως ξέμεινε από δράκο. Οι αγρότες, σε πείσμα της κυβέρνησης που δείχνει το δράκο του κλειστού δρόμου για να χτυπήσει τους φτωχούς αγρότες και να επισπεύσει τη συγκέντρωση της γης στα χέρια μεγαλοκαπιταλιστών της γης, δεν έκλεισαν τους δρόμους. Συγκεντρώθηκαν, όμως, και συγκεντρώνονται διαρκώς όλο και περισσότεροι. Προς λύπη της κυβέρνησης των καπιταλιστών που βλέπει τη λάσπη της να μην πιάνει τόπο.

***

 

Η κυβέρνηση μιλά για «ακτιβισμό» για να ακυρώσει τη μαζική συνδικαλιστική πολιτική δράση. Μιλά για «ανταγωνισμό στον πολιτικό εξτρεμισμό» για να ακυρώσει τον πολιτικο-ιδεολογικό ανταγωνισμό που κινεί τη δράση και οδηγεί σε παραγωγή αποτελεσμάτων υπέρ αυτής ή της άλλης τάξης.
Η γραμμή της αστικής τάξης είναι: Ο,τι κινείται έξω από το θεσμικό πλαίσιο που η ίδια η αστική τάξη έχει καθορίσει είναι παράνομο.
Η ζωή όμως γεννάει την οργάνωση της αμφισβήτησης για οτιδήποτε υπάρχει ως χτες, για καθετί που δεν ανταποκρίνεται σε σημερινές ανάγκες.
Τα συνδικάτα δε χτίζονται επειδή ο νόμος το προβλέπει αλλά επειδή είναι ανάγκη των εργατών να αντιμετωπίσουν συλλογικά τον εκμεταλλευτή τους.
Το ΠΑΜΕ γεννήθηκε σαν ανάγκη των εργατών να προβάλλουν συγκεκριμένα την ταξική τους θέληση σε αντίθεση με το καθεστώς των εργατοπατέρων που λειτουργούσαν και λειτουργούν ως μακρύ χέρι του κεφαλαίου μέσα στα συνδικάτα.
Το ΠΑΜΕ δεν ήρθε για να γίνει ένα ακόμα συνδικάτο αλλά σαν συσπείρωση συνδικάτων που συμβάλλει στη μαχητικοποίηση του εργατικού κινήματος.
Ηδη έχει καταγράψει σημαντικά βήματα, έχει εδραιώσει αντίληψη ανάμεσα στους εργαζόμενους: «Να έρθει το ΠΑΜΕ», «θα ενταχθούμε στο ΠΑΜΕ» είναι φράσεις - αντίληψη - κατάκτηση για πάρα πολλούς.
Η επίθεση που εκδηλώνεται σήμερα είναι φυσική συνέχεια των τροχιοδεικτικών που έριξαν στο εύκολο Δημόσιο για να χτυπήσουν τα συνδικάτα που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, εκεί δηλαδή που συγκρούεται τάξη με τάξη πάνω στις μηχανές. Εκεί δηλαδή που η πάλη των ταξικών συνδικάτων αποσπά από τον καπιταλιστή μέρος της κλεμμένης υπεραξίας και παράλληλα ενισχύει την ταξική συνείδηση ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να περάσουν στα χέρια των εργατών.
Η επίθεση στο ΠΑΜΕ είναι επίθεση στην εργατική τάξη.
Η υπεράσπιση του ΠΑΜΕ είναι υπεράσπιση του δικαιώματος των εργατών όχι μόνο να μειώσουν την εκμετάλλευση αλλά και να γίνουν κυρίαρχη τάξη.

Πηγή: Ριζοσπάστης