Υπάρχει και αυτή η Ουκρανία 3

 

 Απόσπασμα απ' το βιβλίο του Ν. Οστρόφσκι

"Πως δενοτάνε τ' ατσάλι, εκδ. Σύγχρονη Εποχή

Στην αυλόπορτα της έπαυλης Λιεστσίνσκι κρεμόταν ένα άσπρο χαρτάκι και πάνω σ’ αυτό ήταν γραμμένο: «Επαναστατική Επιτροπή».

Δίπλα ήταν ένα φλογερό πλακάτ. Επάνω ήταν ζωγραφισμένος ένας κόκκινος στρατιώτης που έδειχνε με το δάχτυλό του την επιγραφή: «Εσύ μπήκες στις γραμμές του κόκκινου στρατού;»

Τη νύχτα είχαν τοιχοκολλήσει αυτούς τους βουβούς προπαγανδιστές. Τους τοιχοκόλλησαν οι ειδικοί της μεραρχίας. Εδώ ήταν τοιχοκολλημένη και η πρώτη έκκληση της επαναστατικής επιτροπής σ’ όλους τους εργαζόμενους της πόλης Σεπετόφκα:

«Σύντροφοι! Τα προλεταριακά στρατεύματα πήρανε την πόλη. Εγκαθιδρύθηκε η σοβιετική εξουσία Καλούμε τον πληθυσμό να ησυχάσει. Οι πογκρομιστές διώχτηκαν, αλλά για να μην γυρίσουν ποτέ πια πίσω, για να τους εξολοθρέψουμε τελειωτικά, μπείτε στις γραμμές του κόκκινου στρατού. Με όλες σας τις δυνάμεις, στηρίξτε την εξουσία των εργαζομένων. Η στρατιωτική εξουσία στην πόλη ανήκει στον αρχηγό της φρουράς. Η πολιτική εξουσία ανήκει στην επαναστατική επιτροπή.

Ο πρόεδρος της επαναστατικής επιτροπής

ΝΤΟΛΙΝΙΚ».

Στην έπαυλη του Λιεστσίνσκι φανήκανε καινούργιοι άνθρωποι. Η λέξη: «σύντροφοι» που αν την ξεστόμιζες χτες, μπορούσαν να σε ντουφεκίσουν, ακουγότανε τώρα στο κάθε βήμα. Αυτή η λέξη «σύντροφος» είναι απερίγραπτα συγκινητική.

Ο Ντολίνικ ξέχασε και τον ύπνο και την ανάπαυση.

Ο μαραγκός οργάνωνε την επαναστατική εξουσία.

Πάνω στην πόρτα της μικρής κάμαρης της έπαυλης, ήτανε ένα μικρό χαρτί. Απάνω του ήτανε γραμμένο με μολύβι: «Κομματική Επιτροπή». Εδώ δούλευε η συντρόφισσα Ιγνάτιεβα, μια ήσυχη και μετρημένη γυναίκα. Σ’ αυτήν και στο Ντολίνικ ανάθεσε ο διοικητής της μεραρχίας να οργανώσουν τα όργανα της σοβιετικής εξουσίας.

Μόλις είχε περάσει μια μέρα και κάθονται κιόλας στα τραπέζια τους οι συνεργάτες, η γραφομηχανή χτυπούσε, οργανώθηκε ο επισιτισμός της πόλης. Ο κομισάριος Τιζίτσκι είναι σβέλτος και νευρικός. Δούλευε πριν στο εργοστάσιο της ζάχαρης, σα βοηθός του μηχανικού. Με σπάνια υπομονή άρχισε απ’ τις πρώτες μέρες της εγκαθίδρυσης της σοβιετικής εξουσίας να στριμώχνει τις αριστοκρατικές «υψηλότητες» της διοίκησης της φάμπρικας, που ζάρωσαν γεμάτοι κρυφό μίσος για τους μπολσεβίκους.

Στη συνεδρίαση των εργατών της φάμπρικας, χτυπώντας τη γροθιά στην έδρα με έξαψη, έλεγε στους εργάτες που τον περιτριγύριζαν, αμείλιχτα και σκληρά λόγια ενάντια στους εκμεταλλευτές.

-Βέβαια –έλεγε- ό, τι ήτανε δε θα ξαναγίνει. Αρκετά οι πατέρες μας και μεις οι ίδιοι δουλέψαμε, μια ολόκληρη ζωή, για να ζήσει ο Ποτότσκι. Εμείς τους χτίζαμε παλάτια και γι’ αυτό η αυτού «εξοχότητα» ο κόμης μας έδινε ίσα-ίσα όσα χρειάζονταν για να μην ψοφάμε της πείνας.

Πόσα χρόνια οι κόμητες Ποτότσκι, κι οι πρίγκιπες Σαγκούσκι χόρεψαν πάνω στην καμπούρα μας; Μήπως είναι λίγοι ανάμεσα σ’ εμάς του Πολωνούς εργάτες που ο Ποτότσκι τους κρατούσε σα σκλάβους, όπως και τους Ρώσους και τους Ουκρανούς; Και να, ανάμεσα σ’ αυτούς τους εργάτες κυκλοφορούν φήμες που τις σπέρνουν τα τσιράκια του κόμη, ότι δήθεν η σοβιετική εξουσία, θα τους σφίξει σε μια σιδερένια γροθιά.

Αυτή είναι πρόστυχη συκοφαντία σύντροφοι. Ποτέ ως τώρα οι εργάτες διαφόρων εθνικοτήτων δεν είχαν τέτοιες ελευθερίες.

Όλοι οι προλετάριοι είναι αδέρφια, αλλά τους αφέντες εμείς θα τους σφίξουμε, να ‘στε σίγουροι – Το χέρι του διέγραψε ένα ημικύκλιο και ξανάπεσε στην έδρα. Ποιος μας αναγκάζει να χύνουμε το αίμα των αδελφών μας; Οι βασιλιάδες και οι γαλαζοαίματοι, απ’ τα παλιά τα χρόνια στέλνατε τους Πολωνούς χωρικούς να πολεμήσουν τους Τούρκους και πάντα ο ένας λαός και ριχνόταν και χτύπαγε τον άλλο. Πόσος λαός χάθηκε, πόσα δυστυχήματα γίνανε! Και ποιος το ‘θελε αυτό; Εμείς; Αλλά γρήγορα αυτά θα τελειώσουν. Ήρθε το τέλος γι’ αυτές τις οχιές. Οι μπολσεβίκοι πέταξαν σ’ όλον τον κόσμο τα τρομερά για τους αστούς λόγια: «Προλετάριοι όλων χωρών ενωθείτε!»