Καμουφλαρισμένοι οπαδοί του καπιταλισμού

Πηγή: Ριζοσπάστης

Η κόρη του Ιταλού οπαδού της ομοσπονδιακής Ευρώπης Ατιέρο Σπινέλι, Μπάρμπαρα Σπινέλι, υποψήφια με το ιταλικό ψηφοδέλτιο «Με τον Τσίπρα για μια άλλη Ευρώπη» γράφει στην «Αυγή», 25/3/2014:«Οι γαλλικές κυβερνήσεις, της Δεξιάς ή της Αριστεράς, έχουν μια ειδική ευθύνη: από τότε που έπεσε το Τείχος απάντησαν συστηματικά "όχι", στο όνομα του κυρίαρχου ντεγκωλικού μύθου, στην πολιτική και στρατιωτική ενότητα που ζήτησε με επιμονή ο Κολ για να καλυφθεί το ευρώ. Καταγγέλλουμε τα γερμανικά λάθη, αλλά η ανόητη γαλλική ακινησία είναι ακόμη πιο καταστροφική.

 

Η Ευρώπη, ας μην το ξεχνάμε, έγινε χάρις στους Γάλλους Ζαν Μονέ και Ρόμπερτ Σούμαν. Αυτό που δημιουργήθηκε το χρωστάμε στο Παρίσι. Και αυτό που δεν έγινε και αυτό που δεν γίνεται. Αρχίζοντας από τη στρατιωτική ενότητα, που θα επέτρεπε στην Ευρώπη μια τεράστια εξοικονόμηση: περίπου το 40% [των στρατιωτικών δαπανών]. Μαζί θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε εάν έχει έννοια να προμηθευτούμε τα F-35 και τι είδους ευρωπαϊκή ειρήνη θέλουμε, αυτόνομη από την αμερικανική.

Επείγει σήμερα να ξεφύγουμε από τα ψέματα. Οι πολίτες, ζαλισμένοι, δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι οι κυβερνήσεις, με τις ανακρίβειές τους, είναι περισσότερο φαύλες από τους ευρωκράτες. Οτι η Γαλλία αποτελεί ένα εμπόδιο όχι λιγότερο μεγάλο από το Βερολίνο, παρ' όλο που κυβερνάται από τους σοσιαλιστές (ο Σαρκοζί τουλάχιστον προσπάθησε, ο Ολάντ παραμένει άφωνος). Οτι η Ευρώπη έχει ανάγκη από ένα πραγματικό Σύνταγμα, που να αρχίζει όπως αυτό των ΗΠΑ με τις λέξεις: "Εμείς, ο λαός...": όχι με τον κατάλογο των κυβερνήσεων που το υπογράφουν. Αλλιώς θα έχουμε την κυριαρχία των πιο ισχυρών Κρατών. Θα έχουμε αυτό που ο Γκαλίνο ονομάζει το Σύνταγμα του Νταβός: ένα άγραφο σύνταγμα, του οποίου οι κυβερνήσεις, θύματα ενός συνδρόμου "φλερταρίσματος του κεφαλαίου", θα επιτρέπουν οικονομικές στρατηγικές που θα επικεντρώνονται στις περικοπές του κοινωνικού κράτους και στις τραπεζικές διασώσεις με τα χρήματα των φορολογούμενων».

***

Ψέματα και αλήθειες μαζί, αλλά από την ίδια ταξική σκοπιά, σε ένα απόσπασμα άρθρου για την ΕΕ με τίτλο: «Η Ευρώπη της απάτης».

Ψέμα πρώτο ή απάτη πρώτη: Χωρίς Σύνταγμα στην ΕΕ, οι κυβερνήσεις είναι θύματα ενός συνδρόμου «φλερταρίσματος του κεφαλαίου», που επιτρέπουν οικονομικές στρατηγικές που θα επικεντρώνονται στις περικοπές του κοινωνικού κράτους και στις τραπεζικές διασώσεις με τα χρήματα των φορολογούμενων. Γιατί ψέμα και απάτη; Γιατί οι κυβερνήσεις δεν είναι θύματα του κεφαλαίου αλλά εργαλεία του κεφαλαίου. Δεν επιτρέπουν οικονομικές στρατηγικές κοινωνικών περικοπών αλλά εφαρμόζουν τέτοιες στρατηγικές σε όφελος του κεφαλαίου. Οποια κυβέρνηση όποιου κόμματος ή κομμάτων και αν υπάρχει με τα μονοπώλια στην οικονομία και στην εξουσία, το κεφάλαιο υπηρετεί. Εδώ, λοιπόν, συνειδητά εξαπατούν τους λαούς ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν κυβερνήσεις και ΕΕ που να υπηρετούν τους λαούς υπηρετώντας ταυτόχρονα το κεφάλαιο.

Ψέμα δεύτερο ή απάτη δεύτερη. Η ύπαρξη Συντάγματος όπως στις ΗΠΑ που ξεκινά με τις λέξεις «εμείς ο λαός» σημαίνει ότι αυτό υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να εφαρμόζουν φιλολαϊκή πολιτική. Μα όλα τα αστικά Συντάγματα, οι υπέρτατοι νόμοι των καπιταλιστών, είναι γραμμένα στο όνομα των λαών. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται από τους λαούς. Και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τους λαούς εκλέγεται. Ολοι αυτοί οι θεσμοί όμως εφαρμόζουν αντιλαϊκή πολιτική αφού υπηρετούν το κεφάλαιο, την εξουσία του και την οικονομία του. Αλλωστε, και στις ΗΠΑ πολιτική υπέρ του κεφαλαίου εφαρμόζεται, πολέμους διεξάγουν κ.λπ. Ενα Σύνταγμα σαν αυτό των ΗΠΑ δεν σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Αν σήμαινε λαϊκή κυριαρχία, δε θα υπήρχαν μονοπώλια, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, δε θα έκαναν ιμπεριαλιστικούς πολέμους κ.λπ.

***

Και οι αλήθειες; Η Σπινέλι θέλει μια ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ενωση, με δικό της ενιαίο στρατό, απόλυτα ενιαία πολιτική μαζί με το κοινό νόμισμα. Αυτό ομολογείται ανοιχτά στο άρθρο της. Οπως είναι αλήθεια και οι ευθύνες των γαλλικών κυβερνήσεων για την παρεμπόδιση των παραπάνω, αλλά δεν ήταν οι μόνες. Αλλωστε, η ΕΕ και η Ευρωζώνη, που αποτελούνται από διαφορετικά κράτη - μέλη, διαπερνιούνται από τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς. Τα κράτη της ΕΕ είναι ενωμένα ενάντια στους λαούς τους, όμως τα μονοπώλια «σκοτώνονται» και μεταξύ τους, γιατί το καθένα θέλει μεγαλύτερο μερίδιο από το άλλο στο μοίρασμα των αγορών. Οι μοιρασιές γίνονται ανάλογα με τη δύναμη κάθε κράτους. Αλλη δύναμη η Ελλάδα, άλλη η Γερμανία. Σ' αυτή την κόντρα θέλουν και τους λαούς μαζί τους.

***

Η «ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης» - όπως θέλει η Σπινέλι, αλλά και απ' ό,τι φαίνεται και ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ - δεν πρόκειται να αλλάξει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της, τον αντεργατικό - αντιλαϊκό της ρόλο. Η ΕΕ δεν είναι αντιλαϊκή επειδή πάσχει από έλλειψη «θεσμών». Είναι απάτη και αποπροσανατολισμός αυτή η άποψη. Στην πραγματικότητα είναι μια άποψη που θεωρεί ότι τα προβλήματα συνοχής της ΕΕ μπορούν να λυθούν με «φυγή προς τα μπρος» προωθώντας την ενοποίηση. Αποψη ουτοπική όμως και για την ίδια την ΕΕ αυτή καθεαυτή γιατί δεν υπάρχουν πολιτικά μέσα για να αντιμετωπιστεί η ανισομετρία που χαρακτηρίζει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία έχει οικονομική αιτία. Η ΕΕ, όπως και ο καπιταλισμός, δε μεταρρυθμίζεται. Φιλολαϊκή πολιτική με καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και το κεφάλαιο στην εξουσία δεν μπορεί να εφαρμοστεί ούτε σε «εθνικό» ούτε σε «διακρατικό» επίπεδο. Το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ και των «οπαδών του Τσίπρα» στην Ιταλία έχει κοντά ποδάρια. Το ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι να μην πελαγοδρομήσουν πάλι αναζητώντας «νέες χίμαιρες», που θα φέρουν νέες απογοητεύσεις, αποστρατεύσεις και συμβιβασμούς. Διέξοδος υπάρχει και είναι αυτή που προτείνει το ΚΚΕ: Αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να ενισχυθεί στις ευρωεκλογές του Μάη.