Δύο διαφορετικές λογικές

Πηγή: Ριζοσπάστης

 

Πριν από λίγες μέρες, το ΚΚΕ κατέθεσε εμπρόθεσμη τροπολογία στη Βουλή, απαιτώντας να γυρίσουν στις δουλειές τους το σύνολο των εργαζομένων που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα. Η πρωτοβουλία του δεν έγινε για λόγους εντυπωσιασμού. Χωρίς να παραγνωρίζει τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, αποτελεί ένα ακόμα μέσο στην πάλη για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Στη μάχη να αναδείξει ότι η διεκδίκηση αυτού του δικαιώματος απαιτεί, προϋποθέτει ένα άλλο εργατικό κίνημα, που ανυποχώρητα θα αγωνίζεται για να παρεμποδίσει τα βάρβαρα μέτρα, που θα στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Στην κατεύθυνση αυτή, είχε προηγηθεί ουσιαστική συζήτηση με εκπροσώπους των εργαζομένων, σε εκδήλωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και ζητήθηκε επίσης από τα σωματεία να τη στηρίξουν.

 

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε τελευταίος και καταϊδρωμένος μια εκπρόθεσμη τροπολογία για τη διαθεσιμότητα, η οποία αφήνει απ' έξω το 90% των εργαζομένων! Από το σύνολο των 12.000 και πλέον εργαζομένων σε διαθεσιμότητα, ζητά να τοποθετηθούν σε θέσεις εργασίας στην πρότερη θέση τους περίπου 1.500 εκπαιδευτικοί! Για τους άλλους, πλήρη αδιαφορία. Ούτε για τους σχολικούς φύλακες, ούτε για τις καθαρίστριες, για κανέναν. Σημειώνουμε επίσης ότι οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύλλογο Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής, στο Σύλλογο του Δήμου Αιγάλεω και αλλού αρνήθηκαν να στηρίξουν την τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ για να γυρίσουν όλοι οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους. Ταυτόχρονα, προάγοντας το συντεχνιασμό, τη διαίρεση και την αντιπαλότητα των εργαζομένων, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Σακοράφα, κατέθεσε τροπολογία για να εξαιρεθούν από τη διαθεσιμότητα εργαζόμενοι μιας κατηγορίας (οι απόφοιτοι της Εθνικής Σχολής Δημοσίας Διοίκησης)!

Δεν είναι, βεβαίως, αποκλειστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η «λογική». Είκοσι εφτά τροπολογίες κατατέθηκαν συνολικά στο νομοσχέδιο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης από βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Ολες αφορούσαν τη μια ή την άλλη κατηγορία υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, που, με βάση το νομοσχέδιο, απολύονται ή απειλούνται με απόλυση. Η τακτική αυτή των κομμάτων της διαχείρισης να καταθέτουν επιλεκτικά τροπολογίες για συγκεκριμένους χώρους και ειδικότητες βοηθάει εκ των πραγμάτων την καλλιέργεια συντεχνιακών αντιλήψεων ανάμεσα στους εργαζόμενους στο Δημόσιο και υπονομεύει την κοινή δράση. Ταυτόχρονα, ενισχύει τα αντιδραστικά αντανακλαστικά σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όπου το κεφάλαιο και το κράτος του τους «ζυμώνουν» σε αντιπαράθεση με τους δημόσιους υπαλλήλους.

Αυτό, άλλωστε, αποτυπώθηκε και στη συζήτηση στη Βουλή. Το σκηνικό των δεκάδων τροπολογιών, έδωσε πάσα σε βουλευτές της ΝΔ, όπως ο Μ. Βορίδης, να κάνουν λόγο για τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα που «είναι έξω και περιμένουν να φύγουν οι βολεμένοι» και άλλα παρόμοια. Αντιπαράθεση με την οποία επιχειρείται ο αποπροσανατολισμός συνολικά των εργαζομένων για το άθλιο παιχνίδι που παίζεται σε βάρος τους, για την ουσία των αναδιαρθρώσεων στο Δημόσιο και την αντιλαϊκή πολιτική που χτυπάει ενιαία τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Να λοιπόν οι δύο διαφορετικές και αταίριαστες λογικές: Από τη μια, έχουμε την πρόταση του ΚΚΕ, με κριτήριο το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά για όλους, την κάλυψη υπαρχουσών αναγκών σε κρατικές υπηρεσίες που αφορούν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Κι από την άλλη, έχουμε τις προτάσεις των άλλων κομμάτων, μεταξύ αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ, για διαχείριση του ζητήματος -στο όνομα του «ρεαλισμού»- και με ψηφοθηρική λογική, αντάξια των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, που έχουν κυβερνήσει μέχρι σήμερα!