Το Ποτάμι: Δεν φταίει η ΕΕ, φταίει η... Τουρκοκρατία

Πηγή: 902.gr

Χρειάστηκαν 4995 λέξεις για να μας εξηγήσει ο Σταύρος Θεοδωράκης πως το Ποτάμι φιλοδοξεί να γίνει η εμπροσθοφυλακή των απολογητών της ΕΕ και των υπερασπιστών της επιχειρηματικότητας.

Έτσι εξηγείται και η στήριξη από ΜΜΕ, που σε ορισμένες περιπτώσεις άγγιξε τα όρια της αστειότητας. Ρεπορτάζ πολιτικής εφημερίδας έφτασε να εμφανίσει σαν νεωτερισμό το γεγονός πως ο Θεοδωράκης εκφώνησε την πρώτη του γραπτή ομιλία!

Και τι να χαρακτηρίσει νεωτερισμό; το περιεχόμενό της, που ήταν γεμάτη από «τα ίδια και τα ίδια», το σακίδιο που έγινε στάμπα σε μπλουζάκια ή το γεγονός ότι εκλέχτηκε επικεφαλής δια βοής;

«Έχουμε όμως τις λύσεις;» αναρωτήθηκε ο επικεφαλής του Ποταμιού και η απάντηση ήταν ένα κρεσέντο υπεράσπισης και αθώωσης της ΕΕ. Για το Ποτάμι «η Ευρώπη όμως εξακολουθεί να είναι το πιο σίγουρο λιμάνι του κόσμου» και το κόμμα αυτό έχει αντίπαλο «αυτούς που αμφισβητούν και δαιμονοποιούν την Ευρώπη» και διακηρύσσει πως «μπορούμε όμως να παλέψουμε για μια πιο δίκαιη Ευρώπη».

Συνθηματολογία που νεκρανασταίνεται από τη δεκαετία του 60 στα χείλη καραμανλικών, παπανδρεικών, εκσυγχρονιστών και λοιπών απολογητών της ΕΕ, που τελικά αντί για χρυσά κουτάλια και ασπίδες προστασίας, είχε εκμετάλλευση, κρίση, φτώχεια και ανεργία.

Κι όμως ο Στ. Θεοδωράκης για να υπερασπιστεί την ΕΕ θα σου πει πως φταίει η... Τουρκοκρατία διότι «τα προβλήματα που ακόμα και σήμερα μας κατατρέχουν γεννήθηκαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας», πως φταίει ο δολοφόνος του Καποδίστρια, μιας «και πριν καλά καλά σταθούμε στα πόδια μας, ήρθε η δολοφονία του Καποδίστρια, η πρώτη πράξη του δράματος». Κι ακόμα ότι φταίνε οι «αδικίες του ανατολίτικου μας συστήματος» (!) και οι «παλιοί πολιτικοί» που επέβαλαν σκληρά μέτρα, που δεν τα ήθελε η ΕΕ, ισχυριζόμενος πως «ακόμα και οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών είπαν: "εμείς τους είπαμε να περιορίσουν το κράτος και να συλλάβουν τη φοροδιαφυγή και αυτοί έκοβαν μισθούς και έβαζαν φόρους"».

Αν η Ελλάδα έχει 1,5 εκατομμύριο άνεργους λόγω τουρκοκρατίας και κακών πολιτικών όντων, τότε πως εξηγεί το Ποτάμι ότι η ΕΕ έχει 20 εκατομμύρια άνεργους; Μήπως επειδή οι Ρωμαίοι δεν κατέκτησαν το γαλατικό χωρίο;

Το Ποτάμι υπερασπίζεται την ΕΕ με κάθε βάσιμο ή αβάσιμο επιχείρημα διότι στηρίζει την επιχειρηματικότητα. Την «τίμια επιχειρηματικότητα» είπε ο Στ. Θεοδωράκης για να ξεχωρίσει από την «υγιή επιχειρηματικότητα» του Αλ. Τσίπρα. «Το κράτος δεν κάνει το παραμικρό για να βοηθήσει τη δημιουργία, την επιχειρηματικότητα» απεφάνθη ο επικεφαλής του Ποταμιού για να προσθέσει ότι πρέπει να τεθούν ίσοι κανόνες στη μοιρασιά, διότι υπάρχουν «οι τίμιοι επιχειρηματίες που έχουν να ανταγωνιστούν συμφέροντα επιδοτούμενα από το κράτος» οπότε πρέπει να καταφύγουμε στην ΕΕ για «να πάρουμε τα καλύτερα σχέδια και τις καλύτερες ιδέες από άλλες χώρες που μας ξεπερνούν πολύ στην επιχειρηματικότητα» για να στηριχθεί η καπιταλιστική κερδοφορία, δίχως όμως να υπάρχει «σημαδεμένη τράπουλα στην επιχειρηματική δραστηριότητα».

Και για να το πετύχει αυτό το Ποτάμι δέχεται τις πολιτικές συνεργασίες και μας συμβουλεύει «να μάθουμε από το μεγάλο σχολείο της Ευρώπης». Προϋπόθεση συνεργασίας είναι η εφαρμογή μέτρων υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, από «πρόσωπα με γνώση και ικανότητα, που είναι έτοιμα να δώσουν την μάχη πραγματικών μεταρρυθμίσεων χωρίς φοβίες και επαρχιωτισμούς», μ' ένα «Κοινωνικό Συμβόλαιο» (νεωτερισμοί, όχι αστεία).

«Με ποιους; Πότε; πώς; Με αυτούς που θα συμφωνήσουμε για τις μεγάλες αλλαγές» ρώτησε και απάντησε ο Στ. Θεοδωράκης, θέτοντας το Ποτάμι στην υπηρεσία τραπεζιτών, εφοπλιστών, βιομηχάνων είτε σε συνεργασία με τη ΝΔ, είτε με το ΣΥΡΙΖΑ ή και σε ταυτόχρονη συνεργασία και με τους δύο για να υπάρχει «κάποιος να τους συνεφέρει», προκειμένου να μην ξαναπαγώσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, όπως τα αντιασφαλιστικά επί ΠΑΣΟΚ, λέγοντας πως «το πάγωμα το 2001 της μεταρρύθμισης Γιαννίτση για τις συντάξεις, συσσώρευσε στο δημόσιο χρέος μας, περίπου 100 δισ.».

Τα ίδια και τα ίδια δια βοής. Μεταρρύθμιση και για το Ποτάμι είναι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και η μείωση των συντάξεων. Σίγουρα άξιζε το χειροκρότημα από άτομα που πέρασαν από το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ, τη Δράση και τους Οικολόγους και που βαρύγδουπα καμώνονται ότι θέλουν να αλλάξουν «την ξύλινη ατζέντα της δημόσιας σφαίρας.»