Συνέντευξη του Σ. Ζαριανόπουλου, υπ. ευρωβουλευτή του ΚΚΕ

Πηγή: Ριζοσπάστης

-- Αναφέρεστε συχνά στα «δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων», ποια είναι αυτά και πώς επηρεάζουν την εργατική τάξη;

-- Τα δεσμά που έχει επιβάλει η ΕΕ στους εργαζόμενους, σε συνεργασία πάντα με το κεφάλαιο, τις ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που την υποστηρίζουν είναι πολλά, πολύπλοκα και βαρύτατα και έχουν μοναδικό σκοπό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την εξαφάνιση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων, την ένταση της εκμετάλλευσής τους.

-- Οι υπερασπιστές αυτής της πολιτικής ισχυρίζονται ότι είναι συγκυριακή, θέλει να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική οικονομική κρίση και θα λήξει με το τέλος της.

-- Μόνο συγκυριακή δεν είναι. Πρόκειται για την «ψυχή» της πολιτικής της. Χωρίς αυτήν η ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την ίδια τη δημιουργία, τη φύση της, το σκοπό της. Η ΕΕ δημιουργήθηκε σαν ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων κάτω από την ομπρέλα των ευρωπαϊκών εθνικών κυβερνήσεων, με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση συνθηκών ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας τους. Ηταν απαραίτητος όρος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να συνασπιστεί για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό άλλων κέντρων του καπιταλισμού (ΗΠΑ, Ιαπωνία κλπ.), με σκοπό να κατακτήσει νέες αγορές. Το κεφάλαιο δεν μπορούσε να υποστείλει τη σημαία της κερδοφορίας του, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ξένο στην ίδια τη φύση του. Δεν θα εξασφάλιζε όρους προσέλκυσης και αξιοποίησης νέων κεφαλαίων καθώς αυτά αναζητούν πηγές κερδοφορίας. Η μοναδική διέξοδος ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου ήταν, είναι και θα είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

-- Η συνθήκη του Μάαστριχτ πώς συνέβαλε σε αυτή τη στόχευση;

- Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι εκείνη που οργανωμένα και στρατηγικά θεμελιώνει αυτή την αντεργατική πολιτική. Είναι η πηγή της σημερινής αντεργατικής θύελλας σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας. Τα μέτρα των κυβερνήσεων μέσα στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή των μέτρων της συνθήκης του Μάαστριχτ (και των επικαιροποιήσεών της, με τη συνθήκη της Λισαβόνας, τη συνθήκη «Ευρώπη 2020» κλπ.) με μεγάλη ταχύτητα και βιαιότητα όπως επέβαλλαν στο κεφάλαιο η εξέλιξη και το βάθος της κρίσης.

Ψηφίστηκε στην Ελληνική Βουλή από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό. Δηλαδή ό,τι δραματικό ζει σήμερα ο εργαζόμενος έχει την υπογραφή αυτών των κομμάτων. Το ΚΚΕ όχι μόνο καταψήφισε, αλλά ενημέρωσε, οργάνωσε αγώνες.

Προέβλεπε μείωση του «εργατικού κόστους», όπως απαράδεκτα ονοματίζει το κεφάλαιο την τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτό σημαίνει μείωση μισθών και μόνιμη διατήρησή τους σε χαμηλά - «ανταγωνιστικά» επίπεδα σαν προϋπόθεση ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και των οικονομιών. Αυτό που λέγεται για «μισθούς Βουλγαρίας» δεν είναι ένας ευφημισμός, αλλά διακηρυγμένος στόχος της ΕΕ με την εξής έκφραση στα επίσημα κείμενά της: «Εξίσωση των μισθών με τα επίπεδα των μισθών στους εμπορικούς εταίρους (βλ. ανταγωνιστές) της ΕΕ». Αρα τα μνημόνια που θα διατηρούν τους μισθούς στα επίπεδα φτώχειας θα είναι μια διαρκής διαδικασία αναπροσαρμογής προς τα κάτω για να μη χάσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημά τους οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.

Απόδειξη αυτής της στρατηγικής είναι η καθιέρωση των μόνιμων μηχανισμών ελέγχου από την ΕΕ πάνω στις εθνικές οικονομίες, η καθιέρωση των μόνιμων μνημονίων ως μέσου εξασφάλισης διαρκούς ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Επίσης προβλέπει την κατάργηση του 8ωρου και του σταθερού χρόνου εργασίας, τη ρύθμιση του χρόνου εργασίας ανάλογα με τις απαιτήσεις παραγωγής των επιχειρήσεων (έκθεση ΣΕΡΚΑΣ). Οσα ζουν σήμερα χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα, με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την εκ περιτροπής εργασία και τις διαθεσιμότητες, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας που γενικεύεται σε όλη τα διάρκεια του έτους και σε πολλούς κλάδους (όχι μόνο το Εμπόριο), προβλέπονται από το Μάαστριχτ.

Απελευθέρωση των απολύσεων σαν μέτρο της ευελιξίας των επιχειρήσεων. Η αύξηση του ορίου των απολύσεων, η κατάργηση της αποζημίωσης απόλυσης είναι τα βασικά μέτρα στον τομέα αυτό και προετοιμάζονται ακόμα χειρότερα.

Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με νομοθετικό τρόπο, αλλά και με την οδηγία Μπολκενσταϊν που επιτρέπει την εφαρμογή επιπέδου μισθών πείνας στη χώρα επειδή η επιχείρηση έχει την έδρα της σε χώρα μ' αυτό το επίπεδο μισθών (βλ. μισθοί Βουλγαρίας).

Δραστική μείωση του δημόσιου τομέα με σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης με κατάργηση των εισφορών των εργοδοτών, πτώχευση των Ταμείων, μείωση συντάξεων και αύξηση των ορίων, άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτική ασφάλιση.

Αντικατάσταση της σταθερής εργασίας με ψευτοπρογράμματα κατάρτισης και επιδότηση των εργοδοτών, που αποτελούν το μέλλον της εργασίας ιδιαίτερα για τους νέους.

Υποτίθεται ότι όλα αυτά τα μέτρα θα αντιμετώπιζαν την ανεργία. Ομως αυτή φούντωσε σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στη χώρα μας και πριν την κρίση και πολύ περισσότερο μετά από αυτή.

Μήπως η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου του Μάαστριχτ δεν ήταν η αφορμή για κλείσιμο εκατοντάδων εργοστασίων και μεταφορά τους σε άλλες χώρες με χαμηλότερα μεροκάματα;

-- Τι μπορεί να σηματοδοτήσει η ψήφος στο ΚΚΕ στις ευρωεκλογές;

- Ο εργατόκοσμος έχει πλέον πείρα πολλών χρόνων από την ΕΕ, πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης. Πρέπει να κρίνει με βάση το ποιος τελικά ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ: Η εργοδοσία ή ο ίδιος;

Η υπερψήφιση των συνδυασμών του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές ακόμα και από εργαζόμενους που δεν συμφωνούν σε όλα μ' αυτό είναι η πιο αποτελεσματική έκφραση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Είναι το μόνο πλήγμα για την ΕΕ και την τρόικα. Το μόνο πλήγμα στους κερδισμένους από την κρίση. Είναι βήμα με το κεφάλι ψηλά, βήμα ενίσχυσης των αγώνων που έρχονται, βήμα αποτροπής των χειρότερων που ετοιμάζονται, ανεξάρτητα ποιος θα βρίσκεται στην κυβερνητική καρέκλα. Θα είναι αποφασιστικό βήμα στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης σήμερα, ικανής να παρεμποδίσει, να αποτρέψει τα χειρότερα, ικανής την ίδια στιγμή να ανοίγει το δρόμο για την οριστική λύση του προβλήματος της εργατικής τάξης: Να συνειδητοποιήσει την αστείρευτη δύναμή της, να τη βάλει σε κίνηση, να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και των πολιτικών εκφραστών του, να βάλει την οικονομία στη δούλεψή της, να πάρει την εξουσία στα χέρια της.